Manastir Ravanica
Manastir Ravanica je udaljen od Ćuprije 12 kilometra, odmah posle sela Senje i nalazi se pored glavnog puta koji vodi od Ćuprije ka izletištu Sisevac, Senjskom Rudniku i Resavici. Od centra grada Ćuprije krenete ka auto-putu i autobujskoj stanici, kod autobuske stanice nailazite na kružni tok i tu produžite pravo, preko nadvožnjaka iznad auto-puta kao da ćete da se uključite na auto-put za Beograd. Čim pređete nadvožnjak ne idete pravo na auto-put već skrećete desno ka manastiru, kako vas upućuju putokazi. Put je u ovom delu baš prav, prolazite pored poljoprivrednog dobra Dobričevo i posle toga ulazite u selo Senje. Kroz Senje idete samo pravo i posle sela sa desne strane se ukazuje Manastir Ravanica. Sa leve strane na glavnom putu se nalazi parking, na kom možete ostaviti auto i krenuti u obilazak manastira. Manastir je iz XIV veka i u njemu se čuvaju mošti kneza Lazara. Gradio ga je knez Lazar od 1375. do 1377. godine a kamenje od kog je zidan je uzeto iz starog razrušenog rimskog grada Horeum Marggi, koji se nalazio na mestu današnje Ćuprije. Knez Lazar je podigao Ravanicu kao svoju zadužbinu. U manastiru su boravili monasi Sinaiti, koji su bežeći od najezde turaka iz južnih delova Balkana spas tražili u Srbiji. Knez Lazar ih je primao i glavno mesto gde su se okupljali je bio manastir Ravanica. Neki su ostali u manastiru dok su drugi naselili druge manastire po Srbiji. Najpoznatiji među njima je bio Romilo Ravanički koji se nastanio u pećini iznad Ravanice. U pećini pored je bio Andrej Sinait. Obe pećine su srušene za vreme gradnje pruge ka Senjskom Rudniku. Još jedan monah Sinait se vezuje za Ravanicu, njegovo ime je bilo Vavil i on se nastanio par kilometara od manastira, u kotlini pored reke Ravanice.
Manastir je građen od 1375. do 1377. godine, gradio ga je knez Lazar kao svoju zadužbinu. Knez Lazar je poginuo 28. juna 1389. godine na kosovskom boju i tada su monasi izmolili njegovo telo od Bajazita i sahranili ga u crkvi Svetog Vaznesenja u Prištini. Njegove mošti su tamo bile dve godine i prenešene su u manastir Ravanicu na godišnjicu bitke na Kosovu 1391. godine. Jedan od uslova Srbije za mir sa Turskom je bio i prenos njegovih moštiju u Ravanicu. Njegova ćerka Olivera je već tada bila Bajazitova supruga i smatra se da je ona imala veliku ulogu u tome, da turci dozvole prenos njegovih moštiju. Njegove mošti iz Prištine je ispratio Vuk Branković i njegova supruga Mara, najstarija Lazareva ćerka. One su prenoćile u manastiru Nova Pavlica u selu Pavlica u opštini Raška. Tu ih je dočekala kneginja Milica sa sinovima Stefanom i Vukom, i srpski patrijarh Danilo III. Turci su Ravanicu više puta rušili i palili u naročito u periodu dok su osvajali Srbiju, kasnije nisu dirali manastir a monasi su uspeli da sačuvaju mošti. Zabeleženo je da su se ljudi okupljali oko manastira za Vidovdan. Mošti su u Ravanici bile oko 300 godina i 1690. godine, tokom austrijsko-turskog rata, sa prvom Velikom seobom Srba pod vođstvom Arsenija III Čarnojevića, pošli su i monasi iz Ravanice. Sa sobom su poneli i svetinju nad svtinjama, mošti kneza Lazara. Monasi su se zaustavili iznad Budima, u mestu Sentandreji i tamo, pored Dunava napravili drvenu crkvu u kojoj su položili mošti. Tri godine kasnije su obnovili manastir Vrdnik, u današnjem mestu Vrdnik i tamo preneli mošti. Manastir su nazvali Vrdnička Ravanica i mošti su više puta sklanjane iz manastira na neko vreme, kada bi monasi procenili da postoji opasnost od uništenja tokom ratnih vremena. 1942. godine, za vreme II svetskog rata, ustaše su pljačkale i uništavili srpske svetinje po Vojvodini. Srbi su uz pomoć nemačke komande koja je obavila transport, preneli mošti kneza Lazara, cara Uroša i Stefana Štiljanovića u Sabornu crkvu u Beograd. Sav drugi nakit koji je bio uz sve tri mošti, je opljačkan i odnešen a same mošti nisu dirane. Tu su ostale sve do 1988. godine kada su posle godinu dana putovanja po Srbiji i Bosni, 1989. godine na šestogodišnjicu od boja na Kosovu, stigle na staro odredište, Manastir Ravanicu u okolini Ćuprije.
Istorija manastira
Manastir je građen od 1375. do 1377. godine, gradio ga je knez Lazar kao svoju zadužbinu. Knez Lazar je poginuo 28. juna 1389. godine na kosovskom boju i tada su monasi izmolili njegovo telo od Bajazita i sahranili ga u crkvi Svetog Vaznesenja u Prištini. Njegove mošti su tamo bile dve godine i prenešene su u manastir Ravanicu na godišnjicu bitke na Kosovu 1391. godine. Jedan od uslova Srbije za mir sa Turskom je bio i prenos njegovih moštiju u Ravanicu. Njegova ćerka Olivera je već tada bila Bajazitova supruga i smatra se da je ona imala veliku ulogu u tome, da turci dozvole prenos njegovih moštiju. Njegove mošti iz Prištine je ispratio Vuk Branković i njegova supruga Mara, najstarija Lazareva ćerka. One su prenoćile u manastiru Nova Pavlica u selu Pavlica u opštini Raška. Tu ih je dočekala kneginja Milica sa sinovima Stefanom i Vukom, i srpski patrijarh Danilo III. Turci su Ravanicu više puta rušili i palili u naročito u periodu dok su osvajali Srbiju, kasnije nisu dirali manastir a monasi su uspeli da sačuvaju mošti. Zabeleženo je da su se ljudi okupljali oko manastira za Vidovdan. Mošti su u Ravanici bile oko 300 godina i 1690. godine, tokom austrijsko-turskog rata, sa prvom Velikom seobom Srba pod vođstvom Arsenija III Čarnojevića, pošli su i monasi iz Ravanice. Sa sobom su poneli i svetinju nad svtinjama, mošti kneza Lazara. Monasi su se zaustavili iznad Budima, u mestu Sentandreji i tamo, pored Dunava napravili drvenu crkvu u kojoj su položili mošti. Tri godine kasnije su obnovili manastir Vrdnik, u današnjem mestu Vrdnik i tamo preneli mošti. Manastir su nazvali Vrdnička Ravanica i mošti su više puta sklanjane iz manastira na neko vreme, kada bi monasi procenili da postoji opasnost od uništenja tokom ratnih vremena. 1942. godine, za vreme II svetskog rata, ustaše su pljačkale i uništavili srpske svetinje po Vojvodini. Srbi su uz pomoć nemačke komande koja je obavila transport, preneli mošti kneza Lazara, cara Uroša i Stefana Štiljanovića u Sabornu crkvu u Beograd. Sav drugi nakit koji je bio uz sve tri mošti, je opljačkan i odnešen a same mošti nisu dirane. Tu su ostale sve do 1988. godine kada su posle godinu dana putovanja po Srbiji i Bosni, 1989. godine na šestogodišnjicu od boja na Kosovu, stigle na staro odredište, Manastir Ravanicu u okolini Ćuprije.