Manastir Grnčarica
Manastir Grnčarica se nalazi na obodu sela Pranjavor, sakriven u šumi kotline. Od Batočine se krene novim auto putem ka Kragujevcu i posle 6 kilometra se dolazi do kružnog toka. Na tom kružnom toku se skrene levo, ka salonu keramike Enmon, produži se ulicom pravo i iza salona dolazite do raskrsnce gde može samo levo i desno. Levo se ide ka selu Žirovnica a vi skrećete desno ka selu Prnjavor. Posle par kilometra put se odvaja levo ka selu Prnjavor. Tu nema nikakve table koja upućuje ka selu ili manastiru. Tim putem se ide pravo dok se ne dođe do drvene bandere na kojoj je tabla sa natpisom "Grnčarica 300m". Tu se skreće levo i posle 300 metra se dolazi do manastira. Ispred manastira je veliki parking na kom možete parkirati auto i krenuti u obilazak manastira. U manastir se ulazi kroz veliku drvenu kapiju, a sa leve strane kapije se nalazi zemljani put koji vodi do izvora vode. Posle stotinak metara zemljanog puta skreće se desno, na kamene stepenice i spuštate se do izvora. Do izora se može doći i kroz manastir, od manastira postoje betonske stepenice koje se spuštaju do izvora.
Smatra se da je manastir podigao kralj Dragutin krajem XIII veka, ali ne na mestu na kom je danas. Manastir je podigao pored tadašnjeg glavnog puta koji su meštani koristili, međutim kada su turci osvajali Srbiju oni su ga lako našli i u prvom naletu srušili. Kasnije sredinom XVI veka, posle obnove Pećke patrijaršije i za vreme vladavine Sulejmana Veličanstvenog, od ostataka srušenog manastira podiže se današnji. Mađutim manastir se podiže na novom mestu, u kotlini današnjeg sela Prnjavor, na mestu koje je zaštićeno gustom šumom i mnogo se teže pronalazi. Smatra se da su iguman Maksim i njegovo bratstvo zaslužni što je manastir obnovljen a prvobotni delovi fresaka, koji su očuvani do danas, slikane su stilom koji je slikan sredinom XVI veka po našim manastirima. Manastir je često bio pust i rušen je u skoro svim ratovima. Veća obnova je bila 1869. godine kada je popravljan, dozidan i dozidana mu je ograda. Rušen je i paljen tokom I i II svetskog rata a 1946. godine, u manastir dolazi igumanija Efrosinija sa četri monahinje iz manastira Sevete Petke kod Paraćin. Od tada manastir postaje ženski i kreće da se konstantno obnavlja.
Istorija manastira
Smatra se da je manastir podigao kralj Dragutin krajem XIII veka, ali ne na mestu na kom je danas. Manastir je podigao pored tadašnjeg glavnog puta koji su meštani koristili, međutim kada su turci osvajali Srbiju oni su ga lako našli i u prvom naletu srušili. Kasnije sredinom XVI veka, posle obnove Pećke patrijaršije i za vreme vladavine Sulejmana Veličanstvenog, od ostataka srušenog manastira podiže se današnji. Mađutim manastir se podiže na novom mestu, u kotlini današnjeg sela Prnjavor, na mestu koje je zaštićeno gustom šumom i mnogo se teže pronalazi. Smatra se da su iguman Maksim i njegovo bratstvo zaslužni što je manastir obnovljen a prvobotni delovi fresaka, koji su očuvani do danas, slikane su stilom koji je slikan sredinom XVI veka po našim manastirima. Manastir je često bio pust i rušen je u skoro svim ratovima. Veća obnova je bila 1869. godine kada je popravljan, dozidan i dozidana mu je ograda. Rušen je i paljen tokom I i II svetskog rata a 1946. godine, u manastir dolazi igumanija Efrosinija sa četri monahinje iz manastira Sevete Petke kod Paraćin. Od tada manastir postaje ženski i kreće da se konstantno obnavlja.